بیوچار

ترجمه: دکتر محمدباقر لک، وبسایت مکانیزاسیون کشاورزی

بیوچار (biochar) مواد جامد باقیمانده از گرمادهی زیست‌توده تا دماهای بین 300 و 700 درجه سلسیوس تحت شرایط بدون اکسیژن است. این فرآیند به “آذرکافت” (pyrolysis) شناخته می‌شود. در مقایسه با مواد زیست‌توده اولیه که اصولا حاوی سلولز، همی‎سلولز و لیگنین هستند، بیوچار به طیفی از مواد بنام “زغال چوب” (charcoal) یا “کربن سیاه” خلاصه می‌شود اما  کربن سیاه حاصل از سوخت‌های فسیلی یا ضایعات غیر زیست‌توده را در بر نمی‌گیرد.

بیوچار را می‌توان تقریباً از هر گونه مواد اولیه زیست‌توده شامل: ضایعات کشاورزی، شلتوک برنج، باگاس، محصولات کاغذی، کودهای دامی و حتی ضایعات سبز شهری تأمین کرد. البته، تمرکز بر روی استفاده از “ضایعات حقیقی” به‌منظور به حداقل رساندن اختلال بر کربن محلی و بازیافت مواد مغذی است.

بیوچار بین 10 تا 70 درصد (بطور متوسط حدود 50% درصد) از کربن موجود در زیست‌توده اصلی را حفظ کرده و آهنگ تجزیه کربن را 10 تا 100 برابر کاهش داده بدین معنا که در مقیاس قرن یا هزاره کاهش داده است.

سیستم‌های تولید از مقیاس حدود اجاق‌های خانگی تا کارخانه‌های بزرگ آذرکافت صنعتی بهره‌برداری می‌شوند. از آنجا که در بازه‌های حرارتی متنوعی ساخته می‌شود و می‌تواند در خاک‌های متنوعی به کار گرفته شود، مهم است که بدانیم شرایط مختلف تولید چگونه می‌توانند منجر به انواع مختلف بیوچار گردند و چگونه این زغال‌ها با انواع مختلف خاک واکنش می‌دهند.

اصلاح کردن خاک‌ها با زغال چوب برای مدیریت حاصلخیزی به هزاران سال پیش باز می‌گردد. نمونه‌های تازه‌ای از استفاده سنتی از بیوچار هنوز در اقسا نقاط جهان کشف می‌شود. بعضی از قابل توجه ترین و در حال حاضر بهترین اقداماتی که از بیوچار می‌دانیم اثرات آن بر پویایی مواد مغذی خاک و پایداری بالای کربنی است که آن‌ها از آن تشکیل شده‌اند.

امروزه‌، بیوچار بهترین کربن سیاه تعریف شده است که در سرتاسر جهان به‌منظور مدیریت کربن برای اهداف کاهش تغییر اقلیم تؤام با کود کمتر برای بهبود کیفیت خاک و اثرات کشاورزی آن تولید شده است.