رئیس مرکز توسعه مکانیزاسیون کشور طی نامه ای خطاب به کلیه رؤسای سازمان های جهاد کشاورزی کشور، آمار ماشین ها و ادوات کشاورزی موجود در کلیه استان ها را استعلام کرد. این امر به منظور تعیین شاخص های ارزیابی مکانیزاسین (یعنی شاخص های ضریب و درجه مکانیزاسیون) صورت می گیرد و تا حدودی وضعیت مکانیزاسیون کشاورزی را در نقاط مختلف نشان می دهد.
ضمن سپاس از تلاش های مجدانه این مرکز در راستای اتخاذ تدابیر صحیح به منظور بهبود وضعیت کشاورزی کشور، باید پذیرفت که این شاخص ها عملاً نقاط قوت یا ضعف مکانیزاسیون را به درستی نشان نمی دهند. به طوری که درجه مکانیزاسیون 100%، که در بسیاری از اسناد وزارت جهاد کشاورزی ملاک عمل قرار گرفته است، لزوماً نمی تواند موجب بهبود اوضاع کنونی در همه مناطق کشور و به یک اندازه شود.
در عین حال که شاخص ضریب یا سطح مکانیزاسیون (بر حسب واحد توان بر هکتار) نیز آنگونه که باید بازگوکننده نیاز تصمیم گیران نباشد.
لازم به توضیح است که مکانیزاسیون کشاورزی ارمغان صنعت قرن بیستم برای کشاورزی و یکی از صد مورد دست آورد مهم بشر در همان قرن بوده است. در ابتدا، مکانیزاسیون کشاورزی بیشتر بر مدیریت منابع توان و ماشین تکیه داشت. اما امروز که کشور ما از یک سو با رشد جمعیت و از سویی دیگر با کاهش شدید منابع تولید کشاورزی روبرو شده است و شاید انرژی در مقایسه با نهاده هایی همچون آب، زمین حاصلخیز و نیروی انسانی ماهر در اولویت های بعدی قرار دارد، بتوان با اتخاذ تصمیمات درست، مکانیزاسیون را با اهداف توسعه پایدار کشور همسو کرد.
به عبارت بهتر، نیاز امروز کشاورزی ما صرفاً به مدیریت فنی و اقتصادی ماشین های زراعی محدود نمی شود. بلکه نگاهی نظام مند به زمین، اقلیم، انسان، گیاه، محیط زیست، ماشین و دیگر عوامل و نهاده های تولید برای بهره مندی بهینه از فناوری ها لازم است. این نگاه نظام مند، منجر به تغییر رویکرد متخصصین مکانیزاسیون به استفاده از روش های تحلیل سیستم و تصمیم گیری های چند معیاری در محیط های کشاورزی شده است.
امید است تا با فراهم آمدن موجبات ورود فارغ التحصیلان مهندسی ماشین های کشاورزی (مکانیزاسیون، مکانیک ماشینهای کشاورزی و بیوسیستم) بعنوان متخصصین امر در زمینه مدیریت، نظارت و اجرای فعالیت های مبتنی بر فناوری در کشاورزی و صنایع وابسته به آن، توسعه پایدار بخش کشاورزی کشور محقق گردد.
بدون دیدگاه