دهمین نمایشگاه هم به کار خود پایان داد

محمدباقر لک
کارشناس ارشد مکانیزاسیون کشاورزی، mbagherlak@agrimechanization.com

دهمین نمایشگاه بین المللی کشاورزی، ماشین آلات، نهادهها، سیستمهای آبیاری و کشتهای گلخانه ای همدان از تاریخ 22 تا 25 مردادماه 1392 در محل دائمی نمایشگاه های بین المللی همدان برگزار گردید.
در این نمایشگاه 92 شرکت داخلی و 12 شرکت خارجی از نقاط مختلف کشور و جهان طی پنج روز آخرین دستآوردهای خود را در معرض دید همگان قرار دادند. به نقل از خبرگزاری ها، از بین این 104 شرکت کننده، 46 مورد در بخش ماشین های کشاورزی فعال هستند.
لذا، در بین شرکت¬های حاضر در این نمایشگاه، نقش تولیدکنندگان ماشین های کشاورزی نمودی ویژه داشت. هرچند جای بعضی از شرکت¬های بزرگ خالی بود و از رونق واقعی بازار ارزیابی دقیقی نمی¬توان داشت. تعداد فروش کم، مقدار سود زیاد، انسان را سر در گم می¬کند که قسم بازاری را باور کند یا آنچه می¬بیند!
البته فروشنده همیشه از کسادی بازار می¬نالد و هیچوقت راضی نیست. امّا اگر واقعاً خریداران، محصولات قدیمی و دست دوم را نسبت به محصولات جدید ترجیح بدهند، آنوقت چه؟!
آیا کالای جدید گران¬تر از وسع کشاورز هستند یا اینکه خدای ناکرده کیفیت لازم را ندارند؟! یا شاید هم هردو! پاسخ به این پرسش مجالی دیگر می¬طلبد. امّا با نگاهی عمیق¬تر به این مسئله می¬توان پی برد که مکانیزاسیون کشاورزی در ایران با روندی که در پیش گرفته روبه سقوط است و این یعنی خلل در کشاورزی و در نهایت وابستگی!
همانگونه که همه دست¬اندرکاران مهندسی کشاورزی و به¬ویژه متخصصین ماشین¬های کشاورزی و مکانیزاسیون استحضار دارند، هیچگاه نقش این مهندسین در جامعه کار تولید و خدمات ایران تشریح نشده-است.
واردات ماشین¬های کشاورزی چقدر مبتنی بر اصول فنّی، نیاز کشاورزان، و معیارهای اجتماعی است؟! نقش ترویج و آموزش بهره¬برداران چیست و تا کنون چقدر موفق عمل کرده است؟! چند نفر از مهندسین مکانیزاسیون و ماشین های کشاورزی جذب بخش¬های تحقیق و توسعه صنایع وابسته شده اند؟! این¬همه ثبت اختراع در بخش ماشین های کشاورزی وجود دارد؛ چند درصد این اختراعات به تولید انبوه رسیده اند؟! اصلاً این اختراعات چقدر مطابق با نیازهای جامعه ایران پیش رفته است؟!
تولیدکنندگان، شرکت های فنی مهندسی، و خدماتی و در کل، دست¬اندرکاران متولی مکانیزاسیون کشور چقدر کیفی اندیشیده و کار کرده اند؟ این صنف اصلی ترین مصرف کنندگان فنّاوری های تولید شده، توسعه یافته، و بومی شده ای هستند که در دانشگاه ها و مراکز تحقیقاتی متخصصین بسیاری برای نیل به آن کوشیده اند. آیا تولیدکنندگان صنعت کشاورزی که خود مصرف¬کنندگان دانش و فنّاوی هستند اصلاً حاضر شده اند که بخشی از سود خود را برای توسعه این تحقیقات کاربردی سرمایه¬گذاری کنند تا در نهایت از عایدات آن بهره مند گردند؟!
مکانیزاسیون تا کی باید وبال گردن دولت باشد، آن هم بدون برنامه مشخص؟! چرا در کارسپاری¬های دولتی برای این بخش مهم حقی قائل نمی شوند و شفاف سازی های لازم بعمل نمی¬آید؟!
همه این¬ها مسائلی است که سالیان درازی است بصورت جسته و گریخته گریزی به آن زده می¬شود و زمانی قوت این نقطه نظرات مشخص می¬شود که مشکلاتی مانند تحریم¬ها، قحطی¬ها، خشکسالی¬ها، و عوامل اجتماعی شرایط را به حالتی بحرانی رسانده باشند.
پس امید است پیش از سقوط کامل مکانیزاسیون و کشاورزی تدبیری اعتدال¬گرایانه جهت نیل به این مهم اتخاذ گردد که استقلال و آزادی جمهوری اسلامی ایران مبتنی بر اتکای به نیروی متخصصان کوشا و متعهد این مرز و بوم است و تا حمایتی نظام¬مند از ایشان نشود، عایداتی هم نخواهد داشت.